จากเจียงซี(Jiangxi) ถึงฝูเจี้ยน (Fujian) หัวใจขอมา ตอนที่ 2 ก็ยังคงกลับมาที่เดิม

[jucgroo]

เราใช้เวลาเดินทางราว 5-6 ชั่วโมง จากเฉาเหมิน อู้หยวน มาถึง หมู่บ้านซินเฉียว(Xinqiao) แปลเป็นไทย ก็เป็นหมูบ้านสะพานใหม่  นี่เราเพิ่งออกมาจากดอนเมืองเองเหรอนี่    ซึ่งจากจุดนี้ เราจะต้องเดินทางขึ้นเขา เอ๋อเหมยเฟิง อีก 17 กิโล

แล้วไอ้ระยะทาง 17 กิโลนี่แหละ ที่ทำให้เราขึ้นลงเป็นบ้าเป็นหลัง ราว 30 เที่ยว ทั้งขึ้นทั้งลง  เพียงเพื่อตามหาไก่ 5 ชนิด 

เมื่อเข้าเขตซินเฉียว เราจะเห็นว่าถนนนั้นวิ่งเลียบไปกับโตรกธาร  ค่อนข้างแคบ เวลารถวิ่งสวนกัน อาการลุ้นก็จะเกิดขึ้นเป็นระยะ  ตอนแรกที่รู้ว่าจะมาเอ๋อเหมยเฟิง ผมรู้สึกดีที่จะได้ไปเที่ยวที่ใหม่ๆ แต่นั่งมองข้างทางไปเรื่อยๆ เอ..ทำไมมันคุ้นๆ ฮึ  พอขึ้นไปถึงยอดเขา อ้าวเฮ้ย ตูเคยมาแล้วนี่หว่า  ความจำชักเหมือนปลาทองขึ้นทุกวัน อีกหน่อยก็จะจำไม่ได้ว่านกตัวไหนเคยเห็นไปแล้ว 

[jucgroo]

ลำธารน้ำข้างทางนั่น เรามีโอกาสได้เห็น นกมุดน้ำ Brown Dipper  และ นกเขนน้ำถึง 3 ชนิด  นกเขนน้ำเล็ก Little Forktail นกเขนน้ำหลังเทา Slaty-backed Forktailed  นกเขนน้ำหัวขาว White-crowned Forktailed แต่ที่ผมก็ยังคงไม่เจอนกเทพที่พยายามมองหาทุกครั้ง นั่นคือ นกยางลายเสือหูขาว White-eared Night Heron ซึ่งเคยมีรายงานเจอที่นี่ เมื่อมันบินชนสายไฟ  และ มีรายงานการพบเห็นเพียงไม่กี่ครั้ง  ดังภาพปลากรอบ

[jucgroo]

ตอนแรกเราคุยกับไกด์ว่าจะนอนข้างล่าง คือ นอนที่หมู่บ้านสะพานใหม่ เพราะกลัวนอนข้างบนจะนอนไม่ค่อยสะดวก กลัวจะหนาวและไม่ค่อยสะอาด  ซึ่งมันก็จริงบางส่วน ถึงแม้นข้างบนดอยจะหนาวพอสมควร อุณภูมิกลางคืนประมาณ 15-16 องศา แต่ว่าที่โรงแรมก็มีฮีทเตอร์แบบที่ปูบนที่นอนให้ ส่วนเรื่องความสะอาดก็ดีกว่าที่เราคิด (แต่อย่าไปเปิดปลอกหมอน ดูในหมอนแบบผมแล้วกัน...  ) หลังจากถกกันพอสมควร สุดท้ายเราก็ได้นอนบนเขาเอ๋อเหมยเฟิงทั้ง 5 คืน 

แต่ว่าตอนเช้า เราจะไม่มีอาหารกิน โรงแรมบนเขาจะมีแค่ข้าวต้ม กับ ไข่ต้ม ให้เรา แต่พอเราบอกว่าเราขออาหารเช้าตอน 6 โมงครึ่ง ก็ถูกปฏิเสธทันที สรุป อาหารเช้าทุกวันเราเลยต้องเตรียมเองมาจากข้างล่าง อ้นได้แก่ มาม่า ไส้กรอก ไข่ต้ม นมกล่อง พอถูถูไถไถ

วันแรกของการดูนกนี่เราค่อนข้างเครียดมาก เพราะไม่เจอไก่เป้าหมายเลย โดยเฉพาะทราโกปาน  นกก็น้อย จนชาวคณะ เริ่มเครียด ถึงแม้จะมีเวลาอีกหลายวัน แต่จากพยากรณ์อากาศวันท้ายๆ เราจะเจอฝน

ไกด์เราดูไม่มีทีท่ากังวลเลย บอกว่ายังไงก็เจอแน่ แล้วยิ่งมีฝนนะ ยิ่งเห็นง่ายยยยยยย ไกด์บอก เราเริ่มสงสัย ในการให้ข้อมูลของไกด์ ฝนตกไก่จะดี ไก่ที่นี่ขี้เกียจ ตื่นสาย มันใช่หรือปล่าวน่ะ

[jucgroo]

ตั้งกะเช้า ยันเย็น เราแทบไม่ได้นกตกถึงท้องเลย ไกด์ของเราก็ดูจะอ่อนประสบการณ์  จนพี่พี่ที่ไปด้วย คิดว่าต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง  เพราะในณะที่เราไม่เจอไก่อะไรเลย ในวันนั้น กลุ่มนักดูนกชาวอังกฤษ ที่มากับเหล่าหลิน ไกด์ที่ควรจะเป็นของเรา(แต่แกดันลืมรับงานซ้อน  ) กลับได้เห็นไก่ ถึง 4 ชนิด รวมถึงทราโกปาน 

โชคยังพอมีบ้าง ที่เหล่าหลินรู้สึกผิด แล้วคุยกับทางฝรั่ง กับ ผู้ประสานงานฝั่งนู้น (ซึ่งก็คือเพื่อนผมเอง ที่ไม่ได้เจอกันมาเป็น 10 ปี  ) เพื่อให้เวลากับเรานำดูนกในเช้าวันถัดมา

พอเช้าวัดถัดมา เราก็ได้เห็นลีลา สายตา และ ความเก๋า สมแล้วที่เราได้ยินชื่อเสียงของแกมานาน  โดยเฉพาะการพยายามแคะไก่เทพอีกตัวนึง ที่เป็นนกเอ็นเดอมิกของแถบนี้ นั้นคือ กระทาสร้อยคอขาว White-necklaced Partridge (ภาพปลากรอบ)

พอแกได้ยินเสียงกระทาร้องอยู่ในหุบ แกรีบบอกให้เราพากันนั่งตรงริมหน้าผาด้วยความสงบ สายตาก็เพ่งเข้าไปที่พื้นใค้เงาไม้  จากนั้นแกก็ทำเสียงร้องโต้ตอบกับกระทา  มันวิ่งจู๊ด ออกมาเกือบจะพ้นแนวไม้ แต่ก็หยุดชะงัก เพราะคงจะมองเห็นชาวสยาม 10 ชีวิตนั่งเรียงหน้ากระดานกันอยู่  มันก็เลยไม่ออก วิ่งปรู๊ดกลับเข้าไปในเงาไม้คืน แล้วก็เผ่นแน่บบบบบบ ในมุมนั้นมีคนที่เห็นชัดๆกันสองคน คือ ผมกับหมอนุ้ย เพราะนั่งอยู่ในตำแหน่งใกล้กัน ส่วนคนอื่นแห้ว  แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะฝรั่งอีกกลุ่ม นั้นก็เห็นแค่ครึ่งนึงของจำนวนสมาชิก มียังไม่ได้เห็นอีกหลายคน จะให้ทำไงได้ก็นกมันชอบมุด  นั่นก็เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของทริป ที่เรามีโอกาสได้เห็นนกกระทาชนิดนี้ 

[jucgroo]

จากนั้น เหล่าหลินก็พาเราหาไก่ทราโกปานต่อ แต่ไร้แวว จนกระทั่ง ภรรยาของเพื่อนชาวจีนของผมเดินสวนทางมา เธอเล่าว่าเพิ่งจะเจอทราโกปานตัวผู้ ตรงโค้งถนนข้างหน้าที่เธอเพิ่งผ่านมานี่เอง  พร้อมกับโชว์รูปถ่ายให้ดู 

เท่านั้นแหละ พวกเราวิ่งพล่านตามเหล่าหลินไปที่โค้งถนนที่อยู่ถัดไป  พอถึงจุด เหล่าหลิน ก็ส่งเสียงร้อง เลียนแบบเสียงของทราโกปาน ซึ่งเหล่าหลินกับไกด์ของเราบอกว่าได้ยินเสียงมันร้องตอบ 2 แอะ  พยายามมองลอดหมู่ไม้ขึ้นไปบนเนินก็ไม่เจอตัว คงแห้วอีกแล้วสิพวกเรา 

จากนั้นเราก็เดินต่อไปอีกไม่กี่สิบเมตร ตรงโค้งถัดไป ไก่ฟ้าทราโกปาน ตัวผู้ ยืนอยู่ตรงริมถนนนั่นเอง ห่างจากป๋ากบคนที่ยืนใกล้ที่สุดไม่ถึง 10 เมตร ส่วนผมยืนถัดมาเป็นคนที่สอง พร้อมกับร้องเสียงดังๆออกไป "นั่นทราโกปาน มันอยู่ตรงนั้น" 

เพียงแค่ไม่กี่วินาที ไก่ทราโกพานตัวผู้ตัวนั้นก็เดินลงหุบ หายไปต่อหน้าต่อตา  ซึ่งไม่มีใครถ่ายรูปได้เลย ทั้งๆที่เป็นโอกาสที่โล่งที่สุด และ ดีที่สุดของทริปนี้ 
ป๋ากบเล่าว่าเห็นตั้งแต่ตอนมันบินลงมาจากเนิน ก่อนที่จะลงมาที่ถนน มันอ้อมมาลงจากทางที่เราเฝ้ามองในที่แรก ร้ายนักนะเรา

[jucgroo]

เหล่าหลินแกไม่ได้รู้จักแค่นกใหญ่ๆ นกเล็กๆแกก็รู้จัก แล้วก็หาให้เราดู

อย่างนกกระจิ๊ดวงตาขาว White-spectacle Warbler ซึ่งร้องระงมไปทั่วทั้งยอดดอย
      และ นกกระจ้อยกระหม่อมแดง Chestnut-crowned Warbler ที่มีเยอะมาก แล้วก็ไม่อายกล้องเหมือนบ้านเรา

[jucgroo]

แม้แต่ Brown Bush Warbler นกกระจ้อยสีน้ำตาล ที่มีสีร้องเหมือนเครื่องสูบน้ำ แกก็เรียกมาให้เราเห็นได้ แต่เจ้านี่มันแล้วแต่อารมณ์ ตอนที่เราเห็นนั่น มันมุดๆ อยู่แต่ที่โคนต้นไม้ มุดผ่านหญ้ามาอย่างกับเจ้าวาโลซิแรพเตอร์ในจูแรสสิคพาร์ค แล้วก็โดดมาให้ดูแค่นั้นแบบบดๆบังๆ (แต่มีอีกวันที่หมอกลงจัด มันจะโชว์ตัวมาก แบบโป๊ๆ โดยเฉพาะในช่วงเช้า)

[jucgroo]

ผ่านไปครึ่งวัน เราก็ต้องคืนเหล่าหลินให้เขาไป  กลับสู่โหมดตนเป็นที่พึ่งแห่งตน 

นึกว่าจะแย่ แต่เราลืมไปว่า เทพีแห่งไก่ ทราโกปาน 3 ปี เอ้ย 3 ชนิดซ้อนของเรา มาในทริปนี้ด้วย  เธอเพิ่งจะไปคว้าตำแหน่งเป็นทราโกปาน 2 ชนิด มาจากอีเกิ้ลเนส สดสดร้อนๆ  ทิ้งช่วงไม่ถึงเดือนดี เธอก็หาทราโกปานชนิดที่ 3 ของปี ให้กับตัวเองและพวกเราจนได้ 

หลังจากเรากลับมาพึ่งไกด์คนเดิม ความหวังของเราแทบไม่เหลืออะไร    ในบ่ายของวันเดียวกันนั้นเอง เราก็ยังคงเดินวน อยู่แถวบริเวณที่เจอทราโกปานกันเมื่อเช้า 
พลัน มิสพี่อ้อธิดาไก่ทราโกปาน   ยืนส่องไบนอคมองฝ่าไปในดงไม้ด้วยมือซ้าย แต่มือขวากวักเรียกพวกเรา บ่นพึมพำว่ามาช่วยกันดูซินกอะไร ก่อนจะตะโกนว่า "ทราโกปาน"

เท่านั้นแหละ ความโกลาหนบังเกิดขึ้นอีกครั้ง    เจ้าไก่ฟ้ามหาเทพ ก็เลือกที่อยู่ซะเหลือเกิน มะยืนจิกกินใบไม้ของต้นอะไรไม่รู้ อย่างทึบ 
แต่ก็กลายเป็นเรื่องดี คือ การที่มันอยู่ทึบๆแบบนั้นทำให้มันมั่นใจว่ามันปลอดภัย ถึงตอนนี้ก็รูปใคร รูมัน  พวกเราแต่ละคนก็พยายามหารูหาช่อง เพื่อให้เห็นตัวมันให้ได้มากที่สุด แต่ก็ทำได้เท่าที่เห็น  และนับเป็นโอกาสเดียวของทั้งทริป ที่เจ้าทราโกปาน อยู่ให้พวกเราถ่ายรูป 

[jucgroo]

ถัดจากนั้น เราก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันอีกเช่นเดิม  ยกเว้นเรื่องกิน  ถึงเราจะแพ้กรุ้ปฝรั่ง แต่เรื่องกินเราไม่แพ้ มาหลังแต่สั่งกินก่อนตัลหลอด 

ตอนเย็นเพื่อนผมที่อยู่กรุ้ปฝรั่งมาเล่าให้ฟังว่า เมื่อเช้าตอนให้ยืมเหล่าหลินมา พวกเขาเจอไก่ฟ้าเอลเลียต กันถึง 3 ตัว  ในขณะที่ทีมไทยแลนด์ 0 

ไม่เป็นไร พรุ่งเน้ เราจะไปตามแก้มือไก่ฟ้าเอลเลียตตามลายแทงที่เพื่อนผมให้ไว้ 


ปล.ภาพปลากรอบจะเห็นว่า เรากินอาหารจารย์ใหญ่ๆแบบเน้ ทุกวัน มื้อละ 8-10 จาน กินจนตอนหลังต้องสั่งเน้นผัก มีเนื้อหมู เนื้อวัว สัก 2-3 จานก็พอ 

[jucgroo]

ขากลับ หลังจากอ้อยสร้อย ออนซอน กว่าจะเดินช้อป กว่าจะเม้าส์เสร็จ เราเลยช้ากว่ากรุ้ปฝรั่ง   ซึ่งวันนี้ฝรั่งจะต้องย้ายขึ้นไปนอนบนเขาเหมือนเรา เพราะทางคนดูแลบอกว่า จะอนุญาตให้เฉพาะคนที่มานอนข้างบนเท่านั้น ถึงจะขึ้นไปดูนกได้ ฝรั่งเลยจำต้องย้ายขึ้นไป 

รถเราค่อยๆวิ่งตามรถฝรั่ง ขึ้นเขาไป    เออ ขับแบบนี้สิ เราถึงพอจะมองอะไรได้ทัน ทุกวันขับเร็วอย่างกะจรวด แต่มาขับช้าเอาตอนมืดๆนี่นะ จะเห็นอาไร้ 

แต่ช้าก่อน รถคันข้างหน้าหยุดกึก เข้าให้แล้ว ฝรั่งลงจากรถกันหมดคัน ฉายไฟไปในต้นไม้  เหล่าหลินกวักมือให้พวกเราตามไป  กะเหรี่ยงไทยก็รีบวิ่ง ฝ่าความมืดแบบไม่รักษากริยา มีขัดขากันเองล้มกลิ้ง น่าอายเป็นที่สุด   แต่ถึงตอนนี้ สำหรับคนที่ยังไม่เห็นทราโกปาน เอาเหอะ เห็นมันนอนบนต้นไม้ก็ยังดี

แต่พอไปถึงจุดที่ฉายไป .... มันคืองานมโน นี่เอง  ที่ฉายไฟน่ะไม่ใช่ ทราโกปานเสียหน่อย แต่มันคือพญากระรอกบินหูแดงRed giant flying squirrel ต่างหาก 

อย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็สอนให้คนขับรถรู้ว่า การขับช้าไม่เสียปล่าว

[jucgroo]

เช้าอีกวันเราลงไปตามลายแทงเลย เขาบอกเจอตอนใกล้ๆ 8 โมงเช้า เราเลยรีบลงเขาไปก่อน  ขับรถลงจากเขา ผ่านหมู่บ้านไปอีก 2 หมู่บ้าน แบบงงๆ ระหว่างทางไกด์กับคนขับก็เถียงกันตลอด ใช่ ไม่ใช่  ลูกทัวร์เอ๋อไปเลย นี่ฉันให้แกถามตั้งกะเมื่อวานชัดๆละนะ แกบอกว่าถามแล้ว 

สรุปเรามาถึงหมู่บ้านที่ไกด์เราบอกว่าใช่ (แต่เที่ยงของวันนั้น ผมลองถามเพื่อนดูอีกที รู้สึกว่ามันจะไม่ใช่นา)  เราก็พากันลงไปดู มีนกพื้นๆ ให้เราดู อย่างเหยี่ยวนกเขาพันธุ์จีน Chinese Sparrow Hawk นกตะขาบดง DollarBird กะเต็นน้อยธรรมดา Common Kingfisher นกกระรางหน้ากากดำ Mask Luaghingthrush.

แต่เราก็หาได้เจอไก่ฟ้าตามที่เราหวังไม่  แถมผมยังเจอ ชาวบ้านเข้ามาทักทาย แล้วก็โม้ให้ฟังว่า "อ๋อ มาดูไก่เหรอ เยอะแยะ แต่ต้องขึ้นไปบนเขานะ มาดูอะไรแถวนี้  ผมไปจับมากินบ่อยๆแหละ เนื้อมันนี่อย่างอร่อย "

อย่างไรก็ตาม ผมไม่ได้อารมณ์เสียกับการไม่เจอไก่เท่าไร เพราะผมชอบบรรยากาศของหมู่บ้านแถวนี้ บ้านเก่าๆจะทำด้วยไม้ มีระเบียงอย่างที่ชอบด้วย คิดแล้วก็อยากมานอนสักคืน 

[jucgroo]

สรุปบ่ายนั้นเราก็ยังไม่เจอไก่เอลเลียต(มีอยู่หนเดียว ที่เห็นกันอยู่คนสองคน แต่ก็เป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที)  มีแต่ไก่ฟ้าหลังขาว ที่เห็นกันทุกเช้าเย็น แต่ผมก็ไม่ได้รูปดีดีเลยสักรูป 

ซึ่งต่างจากฝรั่ง ที่เขาเห็นกันอีกแล้ว  แต่ว่า ไก่เทพอีกตัวคือ Koklass Pheasnt นั้นยังไม่มีคนเห็น ซึ่งมันก็แปลก ทั้งไกด์ ทั้งเหล่าหลิน บอกว่ามันควรจะเกลื่อน ตอนผมมารอบที่แล้วก็เจอ สงสัยว่า อาจจะมีการล่าเกิดขึ้น ไก่แต่ละตัวถึงได้เปรียวกันขนาดนี้ 

แต่สถานการณ์ต่างจาก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม ซึ่งผมเจอสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม แทบจะทุกวันของทริป อย่างบ่ายวันนี้ เราก็เจอ เก้ง Red Munjack ตรงจุดที่เขาเจอไก่ฟ้าเอลเลียตนี่แหละ (เหล่าหลินก็บอกว่าเขาเจอไก่ตรงนี้ก่อนหน้าเราไม่กี่นาทีเอง)

ขอยืมรูป เก้ง จากสมาชิกร่วมทริป ที่ถ่ายได้ชัดกว่าผมนัก  ถือว่าเป็นเก้งตัวแรกที่ผมเคยเจอในจีน

[jucgroo]

คืนถัดเราก็ยังเจอแมมม่อลอีกตัว คือ อ้นใหญ่  ซึ่งอันนี้ผมถ่ายรูปไว้ไม่ทัน เพราะมัวแต่ไปฉายไฟให้พี่ต้อ  พอจะถ่ายเอง มันก็วิ่งปุเลง ปุเลง ลงรูข้างกอไผ่ไปแระ 

กลับมาเรื่องไก่ต่อ พอยังไม่เจอไก่ฟ้าเอลเลียต หลายคนเริ่มเครียต แต่ก็ยังมีคนอยากจะเห็นทราโกปานแบบจะจะ เสียงจึงเริ่มแตก ระหว่าง ขับรถลงมาจากเขาในตอนเช้ามืด แล้วค่อยๆไล่ดูจากตีนเขาย้อนขึ้นมา กับ มีบางคนจะอยู่รอบไก่ฟ้าทราโกปานบนเขาเลย จะไม่ลงไป 

แต่เราก็หาทางออกได้ว่า เราทุกคนจะลงไปเริ่มจากตีนดอยก่อน เพราะไก่ฟ้าที่ราบมันจะตื่นเช้ากว่า  ส่วนทราโกปานเขาว่ามันเป็นไก่ขี้เกียจ  กว่าจะเจอก็ใกล้ๆ 8 โมงเช้านู่น  เราเลยตัดสินใจลงไปข้างล่างก่อน

ซึ่งนับเป็นการตัดสินใจไม่ผิด เพราะ เราเกือบทุกคนได้เห็นไก่ฟ้าเอลเลียตจริงๆ ในสภาพที่เห็นแบบเห็นวิญญาณ  เพราะมันมาเร็วเคลมเร็วมาก ในสถาพอากาศที่มีหมอกจางๆ 

แต่ก็ยังมีคนถ่ายได้ บับเน้  รูปจากพี่ต้อ ซึ่งดีที่สุดแระ 

[jucgroo]

มันเป็นบริเวณเดียวกับที่ไกด์พยายามพาเรามาหาหลายรอบ เป็นบริเวณเดียวกับที่เหล่าหลินพาฝรั่งมาเห็นตัวเมื่อวาน (จุดเดียวกับเก้ง) ซึ่งในตอนเย็นของอีกวันพวกเราก็มาหา แล้วมีผมกับป๋ากบ ที่เห็นนกยืนอยู่ข้างทางในร่มเงาไม้ ก่อนที่จะวิ่งหนีขึ้นเนินไป ผมทันดูมันด้วยไบน๊อค แต่ไม่มีโอกาสได้ยกกล้องถ่ายรูปเลย ไม่รู้ทำไมเด๋วนี้มันถึงเปรียวขนาดนี้ อดเบย

ขอแปะลายแทงก่อน พ้นจากด่านเข้ามาให้นับกระท่อมไม้หลังที่ 2 ซ้ายมือ เริ่มตั้งแต่บริเวณนั้น ไปจนถึงเลยทางโค้งหักศอกขึ้นเนิน ที่มีกระจกให้ดูรถสวน ไปอีกหน่อย จะเป็นบริเวณที่เจอไก่ฟ้าเอลเลียตในทริปนี้

ภาพปลากรอบ ของจริง ไก่ฟ้าเอลเลียตตัวผู้สวยบับเน้แหละ 

[jucgroo]

ผมจะไม่เล่าลำดับเหตุการณ์แล้ว แต่จะเล่าถึงไก่ที่ยังเหลือแล้วเรายังไม่ได้เห็น 
ไก่ที่เรามาตามหาแต่ยังไร้แววที่สุนั่นคือ ไก่จุกคอคลัส  จวบจนวันรองวันสุดท้าย เมียเพื่อนผมที่เดินคนเดียว เธอก็เห็นอีกแระ  รวมทั้งฝรั่งออสซี่ ที่เหมาแท็กซี่วิ่งขึ้นวิ่งลง ก็เห็น  แต่เขาบอกว่ามันเปรียว วิ่งปรู๊ดลงหุบไป ซึ่งเราก็พยายามแล้ว ในการมองหาทั้งจุดที่แฟนเพื่อนคนจีนว่า หรือ จุดที่ฝรั่งบอก ผลออกมามันก็เหมือนกัน แห้วไป 1 ชนิด 

ภาพปลากรอบ เพื่อให้รู้ว่าทำไมเราถึงอยากเห็นมันหนักหนา  แต่ผมเคยเห็นมาแล้ว จากที่นี่เมื่อสองปีก่อน และ ที่หวงซาน ผมไม่ได้อยากจะคุยเลย แต่คุยไปแล้ว 

[jucgroo]

และสุดท้ายคือ ไก่ตัวปิดจ็อบ ของทริปนี้ คือ นกกระทาป่าไผ่พันธุ์จีน Chinese Bamboo Partridge  ซึ่งเป็นไก่ที่น่ารักที่สุด ออกมาให้เห็นบ่อยพอๆกับไก่ฟ้าหลังขาว แล้วก็มีคนถ่ายรูป ถ่ายวีดีโอ ได้เยอะที่สุด มีแต่ผมนี่แหละ ที่ต้องมาลุ้นเอาวันสุดท้าย  มันมาส่งก่อนไม่กี่นาทีก่อนขึ้นรถกลับวันสุดท้ายเลยทีเดียว  ก็เลยพอได้ภาพมาบ้าง ไม่งั้นโดนล้อแย่แน่

[jucgroo]

นอกเหนือจากการตามไก่แล้ว นกอีกชนิดที่ห้ามพลาดเมื่อมา Emeifeng เพราะที่นี่เราพบมันได้บ่อย แต่ถ้าเป็นที่อื่นละยาก  มันคือ นกกระรางBuffy Laughingthrush  นกกระรางที่บางตำรา แยกมันออกมาเป็นชนิดใหม่แล้ว จากเดิมที่เป็นชนิดย่อยของ Rusty Laughingthrush   นัยว่าจะเป็นนกเอ็นเดอมิกเสียด้วยซ้ำ 

แต่ถึงจะมีเยอะก็ใช่ว่ามันจะให้ถ่ายง่ายๆ มันเป็นนกกระรางจอมมุด และ เคลี่อนที่ไปเรื่อยๆอยู่ตลอดเวลา ลองถามพี่ต้อดูได้เลย ว่ามันถ่ายง่ายมั้ย 

[jucgroo]

มีนกที่น่าสนใจมากอีกสองชนิด โดยส่วนตัว 

หนึ่งคือนกเขนน้ำหลังจุด (Spotted Laughingthrush) นกเขนน้ำที่ไม่มีในประเทศไทย  และหาไม่ง่ายในหลายพื้นที่    แต่ที่นี่ เราพบมันได้วันละหลายรอบ โดยเฉพาะบริเวณใกล้ยอดดอย  เจอกันตามข้างถนน นั่นเลย  แต่เรื่องจะถ่ายให้ได้ใกล้ๆ ก็เป็นอีกเรื่องนึง 

ส่วนอีกชนิดเป็นความประทับใจส่วนตัว เป็นนกใหม่ประเทศไทย ที่ยังไม่เคยเห็น เลยอยากเห็นมากๆ และในที่สุดก็มาได้เห็นเอาเช้าวันสุดท้าย  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงร้องของมันอยู่ทั่วไป  นกจู๋เต้นลายจุด Spotted Wren Babler

[jucgroo]

ปิดท้ายเลยดีก่า เสียอารมณ์ ต้องย่อภาพเหลือกระจึ๋งเดียว 

ทิ้งท้ายด้วยนกที่ไม่มีในบ้านเรา คือนกภูหงอนคางดำ Black-chin Yuhina กับ นกชนิดใหม่ของบ้านเราหมาดๆ นกปรอดสีน้ำตาลแดง Chestnut Bulbul
ส่วนที่เหลือ ไว้อวดต่อที่เฟสบุ้ค    

ลงจากเขาเรานั่งรถต่ออีกหหลายชั่วโมง ตั้งแต่ 9 โมงครึ่ง ถึงสนามบินที่เมืองหนานชาง ราว 5 โมงเย็น ระหว่างนี้ก็มีแวะพักกินข้าวเที่ยงและช้อปปิ้งซื้อของฝากกลับบ้าน ที่เมืองไท่หนิง

ต่อเครื่องในประเทศ มาลงกว่างโจว และ บินกลับถึงเมืองไทย ราวตี 3 กลับถึงบ้านสลบอีกหนึ่งวัน 

ขออภัย ที่หนนี้เขียนอย่างลวกๆ รีบๆ เพราะเด๋วนี้ความอดทนต่ำ บับว่า ชราแล้ว  บันทึกทิ้งไว้เผื่อจะมีใครตามไปล่าไก่  หวังไว้ว่าข้อมูลจะมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อยนะครับ 

พบกันใหม่ทริปหน้าถ้าเซฟเบิร์ดยังไม่ถูกถอนราก  หวังว่าจะไม่เป็นอย่างนั้นนะครับ ไม่งั้นจะเสียใจมากที่สุด

[Tigerjun ณ บ้านสวนพุทธมณฑล]

  แผนที่ละน้อง

เขียนอะไรไม่มีแผนที่ จุดหมายนกประกอบ

ใครจะตามลายแทงได้
 

[jucgroo]

แผนที่ไม่ไห้ ต้องไปกับ จุ๊กกรูทัวร์ อย่างเดว
 

[mr.december]

  ชอบๆ ชอบอ่านกระทู้มากกว่าเฟซบุ้ก แล้วก็หารายงานนกยากกว่าไม่ค่อยมันเลย อ่านกระทู้เร้าใจกว่า

แต่อ่านจนจบ สรุปว่าเจอไก่กี่ตัวครับ